Waar heb je trek in?

Om obesitas te begrijpen, moeten we natuurlijk niet alleen rekening houden met psychologische factoren, maar ook met genetische, culturele en sociale patronen in een bepaalde tijd en plaats. Heel vaak drukt dit fenomeen echter symbolisch een onvervulde behoefte uit. Dat wil zeggen, het wijst op subjectieve kwesties die vaak de kern van het conflict vormen. Geen wonder dat veel mensen weer aankomen na een bariatrische operatie of talloze keren zonder succes caloriearme diëten proberen die meer frustratie en ontmoediging veroorzaken. Of ze veranderen gewoon hun dwang: van eten naar spelletjes, winkelen, sigaretten, etc.

En er verandert niets significants terwijl we ons concentreren op voedselcontrole, wanneer alle energie van de persoon wordt gericht op zorgen over voedsel, gewicht en lichaam. Eindelijk, met controle en stijfheid, met het “ik moet afvallen”. De focus van therapeutische follow-up ligt dus niet op obesitas of op het verminderen van overtollig vet. Ik denk dat het essentieel is om in contact te komen met wat er aan ten grondslag ligt, met wat er achter dit symptoom zit.

In de kliniek met mensen met een zwaarlijvig lichaam is het vooral belangrijk om de relatie met eten (voedsel is vaak de beste of enige bron van voldoening in iemands leven) opnieuw te definiëren, maar ook van de persoon met zichzelf. In veel gevallen die ik volgde, was de houding van de persoon tegenover hen er een van strengheid, van een zoektocht naar perfectie, alsof het op deze en die manier moest zijn om bemind te worden. Er was vaak een reproductie van hoe het in de kindertijd werd behandeld door een of beide referentiefiguren. Of, aan de andere kant, de behoefte om precies het tegenovergestelde te doen van wat werd verwacht. De persoon werd dus zwaarder als een manier om zich te verzetten tegen wat de ander eiste dat belangrijk voor hem was, maar op een manier die hemzelf schade toebracht.

Daarom vind ik het essentieel om de angsten en angsten op te merken die, heimelijk, onbewust vet gebruiken als een beschermend schild, maar ook beperkend tussen de persoon en de wereld om hem heen. Een muur die beschermt, maar isoleert, meer angst, kwetsbaarheid, verdriet en gevoelens als hulpeloosheid en falen genereert. En de cyclus herhaalt zich en houdt de eetbuien in stand.

Ik ben getuige geweest van het lijden van degenen die veel tijd en energie steken in het tellen van calorieën, de pijn van degenen die verborgen eten om de afkeurende blik van anderen te vermijden, de emotionele vermoeidheid die het zoeken is om kleren te kopen die ronde vormen verhullen, de wanhopige zoektocht om nog een belofte te vervullen die bijna altijd zal worden verbroken. En om nog maar te zwijgen van de angst van isolement, honger naar liefde en sociaal contact, zoals het zwaarlijvige lichaam genereert, in onze westerse samenleving, dat zoveel fysieke verschijning, afstoting en afstandelijkheid, vooral affectief, waardeert.

Ten slotte ben ik van mening dat wanneer de relatie van de persoon met zichzelf verandert, wat figuurlijk de manier van zijn voedde die het zwaarlijvige lichaam begunstigde, niet langer belangrijk is en de energie beschikbaar is om te investeren in een manier van zijn die verandering bevordert ten gunste van uw welzijn.